ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻩﺑﻮﺩﻡ ﺩﺭﺧﻮﺍﺏﻛﺘﺎﺏ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺍﻡﺭﺍﺑﺎﺯﻛﺮﺩﻡﻭﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﺳﭙﺮﻱﺷﺪﻩ ﻋﻤﺮﻡﺭﺍﺑﺮﮒﺑﻪ ﺑﺮﮒﻣﺮﻭﺭﻛﺮﺩﻡ.ﺑﻪ ﻫﺮﺭﻭﺯﻱﻛﻪ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ،ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭﺵﺩﻭ ﺟﻔﺖﺟﺎﻱ ﭘﺎﺑﻮﺩ.ﻳﻜﻲ ﻣﺎﻝ ﻣﻦﻭﻳﻜﻲﻣﺎﻝﺧﺪﺍ.ﺟﻠﻮﺗﺮ ﻣﻲﺭﻓﺘﻢ ﻭﺭﻭﺯﻫﺎﻱﺳﭙﺮﻱ ﺷﺪﻩﺍﻡ ﺭﺍﻣﻲ ﺩﻳﺪﻡ.ﺧﺎﻃﺮﺍﺕﺧﻮﺏ،ﺧﺎﻃﺮﺍﺕﺑﺪ، ﺯﻳﺒﺎﻳﻴﻬﺎ،ﻟﺒﺨﻨﺪﻫﺎ،ﺷﻴﺮﻳﻨﻴﻬﺎ،ﻣﺼﻴﺒﺖ ﻫﺎ،...ﻫﻤﻪ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺩﻳﺪﻡ. ﺍﻣﺎﺩﻳﺪﻡ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭﺑﻌﻀﻲ ﺑﺮﮔﻬﺎ ﻓﻘﻂ ﻳﻚ ﺟﻔﺖﺟﺎﻱﭘﺎﺍﺳﺖ.ﻧﮕﺎﻩﻛﺮﺩﻡ، ﻫﻤﻪ ﺳﺨﺖﺗﺮﻳﻦﺭﻭﺯﻫﺎﻱﺯﻧﺪﮔﻲﺍﻡﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺭﻭﺯﻫﺎﻳﻲﻫﻤﺮﺍﻩﺑﺎﺗﻠﺨﻲﻫﺎ،ﺗﺮﺱ ﻫﺎ،ﺩﺭﺩﻫﺎ،ﺑﻴﭽﺎﺭﮔﻲﻫﺎ.ﺑﺎﻧﺎﺭﺍﺣﺘﻲ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﮔﻔﺘﻢ» :ﺭﻭﺯ ﺍﻭﻝ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻗﻮﻝ ﺩﺍﺩﻱﻛﻪﻫﻴﭻﮔﺎﻩﻣﺮﺍﺗﻨﻬﺎﻧﻤﻲ ﮔﺬﺍﺭﻱ.ﻫﻴﭻﻭﻗﺖﻣﺮﺍﺑﻪﺣﺎﻝﺧﻮﺩ ﺭﻫﺎﻧﻤﻲﻛﻨﻲﻭﻣﻦﺑﺎﺍﻳﻦﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻢﻛﻪﺯﻧﺪﮔﻲﻛﻨﻢ.ﭼﮕﻮﻧﻪ، ﭼﮕﻮﻧﻪﺩﺭﺍﻳﻦﺳﺨﺖﺗﺮﻳﻦﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﺯﻧﺪﮔﻲﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻲﻣﺮﺍﺑﺎﺭﻧﺞﻫﺎ، ﻣﺼﻴﺒﺖﻫﺎﻭﺩﺭﺩﻣﻨﺪﻱﻫﺎﺗﻨﻬﺎﺭﻫﺎ ﻛﻨﻲ ؟ ﭼﮕﻮﻧﻪ ؟« ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﻣﻬﺮﺑﺎﻧﺎﻧﻪﻣﺮﺍﻧﮕﺎﻩﻛﺮﺩ. ﻟﺒﺨﻨﺪﻱﺯﺩﻭ ﮔﻔﺖ» :ﻓﺮﺯﻧﺪﻡ!ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻗﻮﻝ ﺩﺍﺩﻡ ﻛﻪﻫﻤﺮﺍﻫﺖﺧﻮﺍﻫﻢﺑﻮﺩ.ﺩﺭﺷﺐﻭ ﺭﻭﺯ،ﺩﺭﺗﻠﺨﻲﻭﺷﺎﺩﻱ،ﺩﺭﮔﺮﻓﺘﺎﺭﻱ ﻭ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻲ. ﻣﻦ ﺑﻪ ﻗﻮﻝ ﺧﻮﺩ ﻭﻓﺎ ﻛﺮﺩﻡ ،ﻫﺮﮔﺰ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺗﻨﻬﺎﻧﮕﺬﺍﺷﺘﻢ،ﻫﺮﮔﺰﺗﻮﺭﺍﺭﻫﺎ ﻧﻜﺮﺩﻡ ،ﺣﺘﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﻟﺤﻈﻪﺍﻱ،ﺁﻥﺟﺎﻱﭘﺎﻛﻪﺩﺭﺁﻥ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱﺳﺨﺖﻣﻲﺑﻴﻨﻲ،ﺟﺎﻱﭘﺎﻱ ﻣﻦﺍﺳﺖ،ﻭﻗﺘﻲﻛﻪﺗﻮﺭﺍﺑﻪﺩﻭﺵ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ«!!! ﺍﺯ ﻳﻚ ﺍﻓﺴﺎﻧﻪ ﻋﺎﻣﻴﺎﻧﻪ ﺑﺮﺯﻳﻠﻲ
ارسال توسط نــاهـــــیــد
ﺭﻭﺯﻱﻣﺮﺩﻱﺛﺮﻭﺗﻤﻨﺪﺩﺭﺍﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ﺟﺪﻳﺪ ﻭﮔﺮﺍﻥﻗﻴﻤﺖﺧﻮﺩﺑﺎﺳﺮﻋﺖ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ ﺍﺯ ﺧﻴﺎﺑﺎﻥ ﻛﻢ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺁﻣﺪﻱ ﻣﻲ ﮔﺬﺷﺖ. ﻧﺎﮔﻬﺎﻥﺍﺯ ﺑﻴﻦ ﺩﻭﺍﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ﭘﺎﺭﻙ ﺷﺪﻩ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭﺧﻴﺎﺑﺎﻥﻳﻚ ﭘﺴﺮﺑﭽﻪ ﭘﺎﺭﻩﺁﺟﺮﻱ ﺑﻪ ﺳﻤﺖﺍﻭﭘﺮﺗﺎﺏﻛﺮﺩ.ﭘﺎﺭﻩﺁﺟﺮﺑﻪ ﺍﺗﻮﻣﺒﻴﻞﺍﻭﺑﺮﺧﻮﺭﺩﻛﺮﺩ.ﻣﺮﺩﭘﺎﻳﺶﺭﺍ ﺭﻭﻱﺗﺮﻣﺰﮔﺬﺍﺷﺖﻭ ﺳﺮﻳﻊﭘﻴﺎﺩﻩﺷﺪ ﻭ ﺩﻳﺪﻛﻪﺍﺗﻮﻣﺒﻴﻠﺶﺻﺪﻣﻪﺯﻳﺎﺩﻱﺩﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ.ﺑﻪﻃﺮﻑﭘﺴﺮﻙﺭﻓﺖﻭﺍﻭﺭﺍ ﺳﺮﺯﻧﺶﻛﺮﺩ.ﭘﺴﺮﻙﮔﺮﻳﺎﻥﺑﺎﺗﻼﺵ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥﺑﺎﻻﺧﺮﻩﺗﻮﺍﻧﺴﺖﺗﻮﺟﻪﻣﺮﺩﺭﺍ ﺑﻪﺳﻤﺖﭘﻴﺎﺩﻩﺭﻭ،ﺟﺎﻳﻲﻛﻪﺑﺮﺍﺩﺭ ﻓﻠﺠﺶﺍﺯﺭﻭﻱﺻﻨﺪﻟﻲﭼﺮﺧﺪﺍﺭﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺟﻠﺐ ﻛﻨﺪ. ﭘﺴﺮﻙﮔﻔﺖ:ﺍﻳﻨﺠﺎﺧﻴﺎﺑﺎﻥﺧﻠﻮﺗﻲ ﺍﺳﺖﻭﺑﻪﻧﺪﺭﺕ ﻛﺴﻲﺍﺯﺁﻥﻋﺒﻮﺭ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ.ﺑﺮﺍﺩﺭﺑﺰﺭﮔﻢﺍﺯﺭﻭﻱﺻﻨﺪﻟﻲ ﭼﺮﺧﺪﺍﺭﺵﺑﻪﺯﻣﻴﻦﺍﻓﺘﺎﺩﻩﻭﻣﻦﺯﻭﺭ ﻛﺎﻓﻲﺑﺮﺍﻱﺑﻠﻨﺪﻛﺮﺩﻧﺶﻧﺪﺍﺭﻡ."ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﻨﻜﻪﺷﻤﺎﺭﺍﻣﺘﻮﻗﻒﻛﻨﻢﻧﺎﭼﺎﺭﺷﺪﻡ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﭘﺎﺭﻩ ﺁﺟﺮ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻛﻨﻢ." ﻣﺮﺩﺑﺴﻴﺎﺭﻣﺘﺎﺛﺮﺷﺪﻭﺍﺯﭘﺴﺮﻋﺬﺭ ﺧﻮﺍﻫﻲﻛﺮﺩ.ﺑﺮﺍﺩﺭﭘﺴﺮﻙﺭﺍﺑﻠﻨﺪﻛﺮﺩ ﻭﺭﻭﻱﺻﻨﺪﻟﻲﻧﺸﺎﻧﺪﻭﺳﻮﺍﺭﺍﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ﮔﺮﺍﻧﻘﻴﻤﺘﺶ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺭﺍﻫﺶ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺩ. ﺩﺭﺯﻧﺪﮔﻲ ﭼﻨﺎﻥ ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ ﺣﺮﻛﺖ ﻧﻜﻨﻴﺪ ﻛﻪﺩﻳﮕﺮﺍﻥﻣﺠﺒﻮﺭﺷﻮﻧﺪﺑﺮﺍﻱﺟﻠﺐ ﺗﻮﺟﻪﺷﻤﺎﭘﺎﺭﻩﺁﺟﺮﺑﻪﻃﺮﻓﺘﺎﻥﭘﺮﺗﺎﺏ ﻛﻨﻨﺪ! ﺧﺪﺍ ﺩﺭ ﺭﻭﺡ ﻣﺎ ﺯﻣﺰﻣﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺑﺎ ﻗﻠﺐ ﻣﺎﺣﺮﻑﻣﻲﺯﻧﺪ.ﺍﻣﺎﺑﻌﻀﻲﺍﻭﻗﺎﺕ ﺯﻣﺎﻧﻲﻛﻪﻣﺎﻭﻗﺖﻧﺪﺍﺭﻳﻢﮔﻮﺵﻛﻨﻴﻢ، ﺍﻭﻣﺠﺒﻮﺭﻣﻲﺷﻮﺩﭘﺎﺭﻩﺁﺟﺮﻱﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺎ ﭘﺮﺗﺎﺏ ﻛﻨﺪ. ﺍﻳﻦ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﮔﻮﺵ ﻛﻨﻴﻢ ﻳﺎ ﻧﻪ!
ارسال توسط نــاهـــــیــد
آخرین مطالب
